ਲੂਕਾ 5:1-11 'ਤੇ ਚਿੰਤਨ: ਸਮਰਪਣ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਰਸਾਇਨ

ਮਛੀ ਮਾਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਿਰਾਸ਼ ਭੋਰ—ਖਾਲੀ ਜਾਲ, ਟੁੱਟੀਆਂ ਆਸਾਂ—ਯਿਸੂ ਸੰਤ ਪਤਰਸ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿੱਚ ਬਿਨਾ ਬੁਲਾਏ, ਪਰ ਇੱਕ ਉਦੇਸ਼ਪੂਰਨ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਚਮਤਕਾਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨਹੀਂ; ਇਹ ਮਨੁੱਖੀ ਤਰਕ ਨੂੰ ਉਲਟ ਦੇਣ ਵਾਲਾ, ਇੱਕ ਧਾਰਮਿਕ ਬੁਲਾਹਟ ਦਾ ਰੂਪਾਂਤਰਨ ਹੈ। ਇੱਥੇ, ਆਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦਾ ਕੈਨਵਸ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

1. ਗਹਿਰੀ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਦਾ ਸੱਦਾ

ਯਿਸੂ ਉਪਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ, ਪਰ ਇੱਕ ਵਿਨਮ੍ਰ ਬੇਨਤੀ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਨ: “ਗਹਿਰੀ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਜਾਲ ਸੁੱਟੋ” (ਲੂਕਾ 5:4)। ‘ਗਹਿਰਾਈ’ ਅਣਜਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਨਿਯੰਤਰਣ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ਼ਵਰੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਉਭਰਦਾ ਹੈ। ਅਨੁਭਵੀ ਮਛੀ ਮਾਰਾਂ ਲਈ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਮਛੀਆਂ ਫੜਨਾ ਮੂਰਖਤਾ ਸੀ—ਪਰ ਯਿਸੂ ਦੀ ਬੁਲਾਹਟ ਅਕਸਰ ਸਾਡੇ ਗਿਆਨ ਦੇ ਉਲਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚਮਤਕਾਰ ਮਛੀਆਂ ਦੇ ਢੇਰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਤਰਕ ਤੋਂ ਉਪਰ ਜਾ ਸਕਣ ਦੇ ਸਾਹਸ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਸੰਪਨਤਾ ਉੱਥੇ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ—ਉਹਨਾਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਵਿੱਚ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਡਰਦੇ ਹਾਂ।

2. ਚਮਤਕਾਰ: ਇੱਕ ਆਤਮਿਕ ਸ਼ੀਸ਼ਾ

ਜਾਲ ਫਟਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ, ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਡੁੱਬਣ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਪਤਰਸ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਿਆ ਰੋਮਾਂਚਕ ਹੈ: “ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ, ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਉ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਪਾਪੀ ਮਨੁੱਖ ਹਾਂ!” (5:8)। ਚਮਤਕਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਨੰਗੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਈਸ਼ਵਰ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸਾਡੀ ‘ਯੋਗਤਾ’ ਦੇ ਭਰਮ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਯਿਸੂ ਪਤਰਸ ਦੀ ਨਿਕੰਮੇਪਨ ਨੂੰ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਈਸ਼ਵਰ, ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡਦਾ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਅਭਿਸ਼ਿਕਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਾਡੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਹੀ ਸਾਡੀ ਬੁਲਾਹਟ ਦਾ ਅਧਾਰ ਬਣਦੀ ਹੈ—ਸਾਡੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਹੀਂ।

3. ਸੰਪਨਤਾ ਅਤੇ ਤਿਆਗ ਦਾ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ

ਮਛੀਆਂ ਦਾ ਬੇਅੰਤ ਢੇਰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ—ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਰਾਜ ਦਾ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ ਹੈ: ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ “ਸਫਲਤਾ” ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹੀ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਉਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਮਛੀਆਂ ਉਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਇੱਕ ਸੰਕੇਤ ਸਨ। ਯਿਸੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿਪੁੰਨਤਾ—ਧੈਰਜ, ਮਿਹਨਤ, ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਧਾਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਸਮਰਥਾ—ਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ: “ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮਛੀ ਮਾਰ ਬਣੋਗੇ” (5:10)। ਸਾਡਾ ਬੀਤਿਆ ਹੋਇਆ ਅਣਜਾਣੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ, ਨਾਹ ਹੀ ਸਾਡੀਆਂ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ, ਪਰ ਉਹ ਪਵਿੱਤਰ ਸੇਵਾ ਲਈ ਨਵੀਂ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।

4. ਸਮੂਹ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ

ਜਦੋਂ ਜਾਲ ਫਟਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮਦਦ ਲਈ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹਨ (5:7)। ਪ੍ਰਚੂਰਤਾ ਸਾਂਝ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਸ਼ਿਸ਼ਯਤਵ ਅਕੇਲਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ—ਯਾਕੂਬ ਅਤੇ ਯੋਹੰਨਾ ਵੀ ਪਤਰਸ ਦੇ ਨਾਲ ਚਲ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਬੁਲਾਹਟ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਿੱਜੀ ਨਹੀਂ। ਸਾਨੂੰ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਸੰਪਨਤਾ ਸਾਨੂੰ ਢਾਹ ਨਾ ਦੇਵੇ।

5. ਖਾਲੀਪਨ: ਪਵਿੱਤਰ ਬਲੀਵੇਦੀ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖਾਲੀ ਜਾਲ ਅਸਫਲਤਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਸਨ। ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਪਰਪੂਰਨਤਾ ਅਕਸਰ ਸਾਡੀ ਥਕਾਵਟ ਦੇ ਬਾਅਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਦ ਅਸੀਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ: “ਅਸੀਂ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਫੜਿਆ” (5:5)। ਸਾਡਾ ਖਾਲੀਪਨ ਇੱਕ ਯਜਨਵੇਦੀ ਵਾਂਗ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਤਾਕਤ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚਮਤਕਾਰ ਸਾਡੀ ਅਸਫਲਤਾ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਰੀਏ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਸਮਾਪਤੀ: ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਾ ਗਣਿਤ

ਯਿਸੂ “ਯੋਗ” ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਉਂਦੇ; ਉਹ ਬੁਲਾਏ ਗਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਯੋਗ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਪਤਰਸ ਦੀ ਯਾਤਰਾ—ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਅਸ਼ਚਰਜ ਤਕ, ਆਤਮ-ਅਸਮਰਥਾ ਤੋਂ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਬਣਨ ਤਕ—ਸਾਡੀ ਵੀ ਤਸਵੀਰ ਹੈ। ਯਿਸੂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ: ਮਨੁੱਖੀ ਤਰਕ ਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਜੋਖਮ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣਾ, ਨਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀਆਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ, ਪਰ ਆਪਣੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਛੱਡਣਾ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਐਸੀ ਬੁਲਾਹਟ ਖੋਜਣਾ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਡਰ ਨੂੰ ਅਨੁਗ੍ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦੇਵੇ।

ਕਿਸ਼ਤੀ, ਜਾਲ, ਮਛੀਆਂ—ਸਭ ਕੁਝ ਉਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ। ਅਸੀਂ ਵੀ ਨਹੀਂ।